Leo en el blog de Emma que familias africanas venden a sus hijos por cantidades que oscilan entre los 10 y los 30 euros como medio de sobrellevar su crisis, más endémica que la nuestra.No es que me sorprenda el "conocimiento" de esa vieja realidad, es que acabo de comprarme un juego de toallas que me ha costado 20 euros y mi subconsciente me ha jugado la mala pasada de asociar el precio de ambas "mercancias", no sé si para recordarme mi privilegiado estatus o si, en una maquiavélica pirueta judeocristiana, impelerme a traspasar el umbral de la iglesia de la esquina para pedirle a Dios que perdone mis pecados de dilapidador de salarios.
Ironías al margen, por idéntico proceso asociativo la demagogia -ese ejercicio de fabulación improductiva atenuador de conciencias- me lleva a pensar que con una parte de cualquiera de los módicos planes de rescate financieros tan de actualidad se le podrían arrebatar a la infamia millones de pequeños esclavos.
En fin, confío en que después de la próxima ducha el subconsciente no me lleve a pensar que me estoy secando con la piel de uno de esos niños.
11 comentarios:
Gracias a tí. Y no te preocupes por la ducha. Con la piel de esos niños se secan los que participan de ese inhumano negocio.
Un saludo
En fin, que por sabida, non está de máis lembrar esta triste realidade. O curioso do caso é que serían rapaces que serían moi ben recibidos por moitas parellas que non poden ter fillos, pero que ou ben o país lles pon moitas trabas ou ben non contemplan a adopción como unha vida mellor para eses cativos. Será que hai onde escoller. O malo é que ó mellor o destino destes nenos-toalla dos que fala Guillermo non é o que se cabería esperar. Vaia que descompensado está o mundo. En Áfria sobran nenos que en Europa precisan matrimonios, parellas de feito ou solteir@s. O outro día comentaba cunhas amigas, tamén traballadoras sociais que moitos países africanos esixen que para adoptar nenos en Africa haxa que estar casados, como se iso fose o máis importante. Nós, os tres, pensabamos que o que non se comprendía é como se esixe iso en países nos que os cativos se morren literalmente de fame... Outra cousa é que podendedo escoller pois poida pesar máis o feito de estar casado, que con todo non sempre é sinónimo de maior estabilidade e seguridade afectiva. O importante é que o nen@ teña tódalas súas necesidades cubertas (afectivas, económicas, de saúde,etc.)
Por certo, Emna, noraboa polo teu blog.
Un saúdo, compañeiro,
Carpe Diem
Ah, cando digo que sobran nen@s en África digo tendo en conta as penurias das familias africanas. Ougallá que non "sobrasen".
Pero sempre é preferible unha adopción legal que un mercadeo chino a precio de toalla. Iso é denigrante. Certo é que as adopcións internacionais son, xusto, o outro extremo: moi caras. Pero que uns pais vendan a un menor por 20 ou 30 euros tamén é moi triste. Deberían potenciarse máis adopcións internacionais, pero non tan caras para adoptar porque o único importante non son os cartos, senón o cariño do/s adoptante/s.
Gracias Julio. Pero nunha cousa discrepo, e mira que che falo como adoptante.A adopción non é a saída para as familias desfavorecidas en África,que por certo son a maioría. O que necesitan son recursos. O dereito non o temos nós a adoptar fillos, senón os nenos a ter unha familia. Se a sua familia biolóxica non ten recursos hai que axudalos para que os nenos queden no seu país de orixe e no seu entorno. A adopción debe ser sempre, a última opción.
Con respecto aos requisitos de matrimonio...o país vainos dar o máis valioso que ten, os seus nenos,e eles poñen os requisitos, consideran que o matrimonio implica unha unión máis sólida que unha parella que non está casada...son distintas formas de ver as cousas. De todas formas, este tema daría para largo. Non hai tantos nenos adoptables como parece. O 90 por cento dos adoptantes quere un bebé pequeno e sano, por tanto,a maior parte dos nenos dos orfanatos africanos quedan excluidos do circuito da adopción:os enfermos,os "maiores" nenos a partir de 5 e 6 anos, nenos con minusvalías e patoloxías...Unha inxustísima selección. Por cada 6 solicitudes de adopción só hai un neno adoptable. Non é tan sinxelo...
un saúdo
Jodido subconsciente el tuyo.
Un abrazo solidario
Enma: sí, a lectura que fixen non foi completa. Din por suposto que a situación das familias sería a actual. Por suposto que a solución sería adicar máis recursos a axudalas (e menos a gastos de armamentos e guerras)ESTOU TOTALMENTE DACORDO CO QUE DIS. Explicástelo moi ben. Antes so me centrei nun aspecto, grave erro o meu.
Un saúdo (e a disfrutar dese nen@)que ben merecido o debes ter. Como traballador social dou fe.
Gracias Julio. Antes de chegar a esa conclusión tiven moito que aprender e moito que escornarme...e neso sigo. Ainda non teño o neno,estou agardando,todo se andará.
unha aperta
Enma MOITOS ÁNIMOS que, como ben dis, TODO SE ANDARÁ. Seguro que ese nen@ vai ter sorte de terte como nai. Polo que vexo entre tanta ECAI e demais estás moi informaada.
O dito, moitos ánimos, sorte e paciencia. Xa nos contarás que tal todo. Dame que hai unha moi boa nai esperando un nen@.
Bicos
Ese subconciente nos lo hace pasar muy mal a muchos.
Desde luego, los que piden rescates financieros millonarios llámese para coches, bancos...no tienen ese pensamiento ni creo que lo tengan jamás. Mierda de mundo!
Creo que todos nuestros subconscientes son jodidos, como dice Francisco. Menos mal, porque de lo contrario seríamos seres mucho más extraños y siniestros.
Emma, Julio: Non teño inconveniente en que sigades debatindo / aclarando as vosas opinións sobre a adopción, unha decisión, por certo, que debe marcar moito a vida dunha persoa. Unha vez tomada, como a de ser pai, non ten retorno.
Gracias a todos. Abrazo colectivo.
Si hiciéramos constantemente este tipo de comparaciones, no podríamos vivir. A pesar de todo, soy de los que, como tú, creo que hay que ser un poco demagogos hasta con nosotros mismos y recordar/nos de vez en cuando que el salario de mucha gente nos los fumamos en un sólo pitillo (aquellos que aún estamos en el duro trance de abandonar el tabaco). Por ejemplo.
Publicar un comentario