Estimaciones de Naciones Unidas y del Banco Mundial cifran en unos 650 millones las personas con discapacidad, aproximadamente el 12% de la población mundial.Como ocurre en todos los ámbitos humanos, esas cifras se refieren únicamente a los casos visibles, los contables; por eso se calcula y se estima, que muchas veces es como decir que los invisibles suman otro tanto. Por ejemplo, se sabe que en Estados Unidos hay 52 millones de discapacitados, ¿pero cuántos hay en Burundi, en Nepal o en Bolivia? Ignorar eso, o las estimaciones, es desconocer la realidad y acentuar la invisibilidad de esas personas.
Con los medios de que disponemos somos capaces de saber a cuánto ascienden las deudas de una corporación, pero no podemos determinar cuántas personas necesitan una pierna ortopédica, por ejemplo. Podemos concluir, entonces, que somos capaces de controlar y hacer visibles los números y resolver lo que nos plantean, pero carecemos de la misma capacidad para hacer lo propio con las personas.
¿Somos capaces de imaginar un mundo mayoritariamente poblado por discapacitados? ¿Y si en lugar del 12% de la población mundial fuese el 88%? ¿Sería la capacidad considerada una tara? ¿Tendríamos más corazón, como sugiere la viñeta de Sendra que ilustra este post?
Posiblemente no lo sepamos nunca porque, entre otros motivos, como dice la directora del Departamento de Servicios de Discapacidad de Washington, Judith Heumann, somos las personas capacitadas las que decidimos por las discapacitadas, las que ordenamos su mundo como si lo comprendiésemos y lo viésemos como ellas lo ven.
Casi 700 millones, al menos, son demasiados para no verlos. ¿No será que estamos ciegos?
2 comentarios:
Un tema do que podería falar moito con coñecemento de causa (a pesar de que non sexa discapacitado). Vou tentar sintetizar. Agardo que se me entenda.
A barreira para determinar posibles beneficios derivados da súa minusvalía é o 33%. Pero hai moita xente que non acada esa porcentaxe pero, nembargantes, ten discapacidades que a limitan máis ou menos na súa vida diaria.
Iso por un lado, por outro está a valoración de incapacidades do INSS que valora os problemas de saúde dunha persoa pero so en relación ó desempeño da súa profesión habitual. Aquí, poden ser incapacidades parciais, totais, absolutas e de gran incapacidade. Non hai porcentaxe, como nas outras.
Pode pasar que haxa xente que sexa discapacitada por un dos "tribunais" pero non por outros.
Doutro terceiro lado está a valoración de dependencia que empezou a funcionar o ano pasado para, precisamente, valorar a dependencia da xente que necesita doutra persoa para coidarse.
Paradoxicamente e, ata o de agora, a Lei non lle recoñece os mesmos beneficios a unha persoa dependente que a un minusválido cando, se entende que se eres dependente é porque eres minusválidos. Son dúas valoracións distintas e como tales a Lei faille solicitar a valoración de minusvalía a alguén que poida ter xa recoñecida a dependencia nos casos de querer ter desgravacións fiscais ou optar a ter a tarxeta de aparcamento. A valoración de dependencia non sirve para estes beneficios. Unha lei que nace eivada neste senso. Supoño que co tempo se darán de conta e o amañarán...
En fin o que quero dicir é que cada vez hai moitas persoas con discapacidades, pero hai moitas outras que nunca o solicitaron.
Podo asegurarche que so en Galicia hai bastantes miles de discapacitados. Máis dos que pensamos.
E se iso pasa nun país desarrollado como España, que dicir do terceiro mundo.....
Ah, que unha persoa non sexa aparentemente discapacitado non quere dicir que non o sexa: débese lembrar que pode ser algo médico ou algo psicolóxico (e destas, cada vez hai máis...
Explícalo moi ben, Julio. Esta é unha cuestión en moitos aspectos fraudulenta, pero tamén indignante.
Saúdos.
Publicar un comentario